مقایسه سیستم مراقبت‌های بهداشتی استرالیا و انگلیس

پزشک، پرستار، داروساز، مهندسان پزشکی، قانون‌گذاران و... همگی اعضا سیستم سلامت هستند و نمی‌توان نقش هیچ کدام را کوچک شمرد، چرا که تنها با همکاری همه این اعضا و بخش‌های مختلف است که می‌توانیم به سلامت جامعه خود کمک کنیم. 

هر کشور سیستم سلامت و مراقبت‌های بهداشتی خاص خود را دارد که شناخت و آشنایی با آن‌ها میتواند دید خوبی به ما بدهد. در این مقاله قرار است پروفایل کلی سیستم‌ مراقبت‌های بهداشتی استرالیا و انگلستان را بررسی کنیم تا به درک بهتری برسیم. 

کسی چه می‌داند شاید از همین بررسی کوتاه ایده‌ای به ذهنتان رسید و یک پیشنهاد برای بهتر کردن سیستم خودمان داشتید. پس بیشتر وقتتان را نگیرم و بریم سر اصل مطلب...

در این مقاله می‌خوانیم:  سیستم مراقبت‌های بهداشتی استرالیا راهکارهای اصلی استرالیا برای اطمینان از کیفیت مراقبت چیست؟ چه کاری برای کاهش نابرابری‌ها انجام می‌شود؟ برای یکپارچگی سیستم درمان و ارائه خدمات چه کاری صورت می‌گیرد؟ وضعیت پرونده‌های الکترونیک سلامت در استرالیا چگونه است؟ هزینه‌ها چطور کنترل می‌شوند؟ سیستم مراقبت‌های بهداشتی انگلیس راهکارهای اصلی انگلیس برای اطمینان از کیفیت مراقبت چیست؟ چه کاری برای کاهش نابرابری‌ها انجام می‌شود؟ برای یکپارچگی سیستم درمان و ارائه خدمات چه کاری صورت می‌گیرد؟ وضعیت پرونده‌های الکترونیک سلامت در انگلیس چگونه است؟ هزینه‌ها چطور کنترل می‌شوند؟

سیستم مراقبت های بهداشتی استرالیا

استرالیا یک برنامه بیمه درمانی عمومی به نام Medicare دارد که بودجه آن از مالیات عمومی و عوارض دولتی تامین می‌شود.

ثبت‌نام شهروندان در این برنامه به صورت خودکار است و حجم زیادی از خدمات بیمارستانی، دارویی و... تحت پوشش آن قرار می‌گیرد. شهروندان نیوزیلند، ساکنان دائمی و افراد از کشورهایی که دارای مزایای متقابل هستند، می‌توانند در Medicare ثبت‌نام کنند.

تقریبا نیمی از استرالیایی‌ها برای هزینه‌های بيمارستان‌های خصوصی، خدمات دندان‌پزشکی و برخی خدمات دیگر، بیمه خصوصی می‌خرند. دولت فدرال برای این حق بیمه تخفیف قائل می‌شوند و اگر خانواده‌ای با درآمد بالا بیمه خصوصی نخرد، آن را جریمه مالیاتی می‌کند.

در تصویر زیر ساختار کلی سیستم سلامت استرالیا را مشاهده می‌کنید:

راهکارهای اصلی استرالیا برای اطمینان از کیفیت مراقبت چیست؟

استرالیا استراتژی خود برای حفظ کیفیت سیستم مراقبت‌های بهداشتی خود را در موافقت‌نامه ملی مراقبت‌های بهداشتی یا COAG مشخص کرده است.

این توافقنامه هدف مشترک بخش‌های دولتی را ارائه خدمات بهداشتی در یک سیستم پایدار با نتایج بهبود یافته برای همه و معیارهایی برای سنجش پیشرفت آن معرفی می‌کند. شاخص‌ها و معیارهای این موافقت‌نامه به مسائل کیفیت مراقبت‌های اولیه تا سوم رسیدگی می‌کند.

همچنین COAG دستورالعمل‌ها، برنامه‌ها و زمینه اصلاح اولویت‌ها برای رسیدگی به بیماری‌های خطرناک و مزمن را مشخص کرده است.

کمیسیون ایمنی و کیفیت مراقبت‌های بهداشتی استرالیا (ACSQHC) همانطور که از نامش پیداست، سازمان اصلی مسئول بهبود ایمنی و کیفیت سیستم بهداشت استرالیا است. ACSQH استانداردهای خدماتی را توسعه می‌دهد، مثلا: استاندارد گرفتن نظرسنجی‌های روزانه در بیمارستان و مراکز جراحی چیست؟

نکته: برای اعتبار دادن به این نظرسنجی‌ها، اداره آمار استرالیا هر سال یک نظرسنجی از تجربه بیماران انجام می‌دهد.

شورای استرالیا، آژانس غیردولتی مجاز به تایید اعتبار موسسات ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی است. پس ایالت‌ها چه کاری انجام می‌دهند؟

👈ثبت بیمارستان‌های خصوصی و نیروی کار بهداشت

👈مجوز دادن به بیمارستان‌های خصوصی و نیروی کار

👈وضع قانون برای عملکرد بیمارستان‌های دولتی

👈حفظ تحرک نیروی کار و حمایت از بیماران (با همکاری طرح ملی ثبت و اعتبار بخشی)

👈حفظ حداقل ساعات کاری نیروی کار

👈حفظ استانداردهای آموزش مداوم

از سال 2019 مسئولیت تنظیم مقررات، انطباق و رسیدگی به شکایات مربوط به مراقبت از سالمندان به عهده کمیسیون کیفیت و ایمنی مراقبت از سالمندان است.

مرجع ملی عملکرد سلامت در مورد عملکرد شبکه‌های بیمارستان محلی، بیمارستان‌های دولتی و خصوصی و دیگر خدمات دهندگان اصلی سلامت گزارشی از انصاف، اثربخشی و بهره‌وری تهیه می‌کند، البته خانه‌های سالمندان و آژانس‌های مراقبت در خانه در حوزه فعالیت این سازمان نیست.

دولت فدرال بر قرنطینه، تامین خون، صنایع دارویی، محصولات درمانی و... نظارت دارد. همچنین سازمان‌های ملی دیگری برای ترویج کیفیت و ایمنی از طریق دستورالعمل‌های بالینی مبتنی بر شواهد و توصیه درمانی وجود دارد؛ مثلا سلامت ملی و شورا تحقیقات پزشکی.

چه کاری برای کاهش نابرابری‌ها انجام می‌شود؟

بزرگترین نابرابری موجود بین بومیان جزیره تورس و بقیه جمعیت استرالیا است. اگرچه COAG از بین بردن این شکاف در امید به زندگی را ب عنوان یکی از اهداف خود معرفی کرد اما با توجه به اختلاف 10.6 ساله برای مردان و 9.5 ساله برای زنان، به نظر چندان موفق نبود.

ناهماهنگی بین مناطق شهری و روستایی و بین رده‌های اجتماعی نیز دیده می‌شود. دولت فدرال برای حل این چالش مشوق‌های مالی در نظر گرفته است. همچنین استفاده از پزشکی از راه دور مورد توجه است.

برای یکپارچگی سیستم درمان و ارائه خدمات چه کاری صورت می‌گیرد؟

برنامه‌های تشویقی برای خدمات دهندگانی که برنامه مراقبت از بیماران با شرایط خاص مثل آسم، دیابت و مشکلات روانی را توسعه می‌دهند، وجود دارد. همچنین از سال 2015 شبکه‌های مراقبت‌های اولیه با هدف یکپارچه سازی مراقبت‌های بهداشتی، اثربخشی و بهره‌وری برای افراد در خطر بیماری شروع به کار کردند. این شبکه‌ها از دولت بودجه دریافت می‌کنند و به طور مستقیم با ارائه دهندگان مراقبت‌های اولیه، متخصصان سلامت و شبکه‌ی بیمارستان‌های محلی کار می‌کنند.

وضعیت پرونده‌های الکترونیک سلامت در استرالیا چگونه است؟

مسئولیت استراتژی سلامت دیجیتال این کشور بر عهده آژانس سلامت دیجیتال استرالیا است. در حال حاضر یک برنامه ملی سلامت الکترونیکی قابل تعامل بر اساس شناسه های منحصر به فرد کنترل شده در حال اجرا است. از فوریه 2019 ، همه استرالیایی ها یک My Health Record دارند مگر اینکه از سیستم خارج شده باشند البته افراد می‌توانند در هر زمان انتخاب کنند که پرونده خود را حذف کنند. 

این پرونده از اطلاعات نسخه، یادداشت های پزشکی، ارجاع ها و تشخیص پشتیبانی می‌کند. بیمار می‌تواند اطلاعات خود را ببیند، تعیین کند که چه شخص دیگری به آن‌ها دسترسی داشته باشد. همچنین می‌تواند آلرژی‌های خود، ADRها و خواسته‌های درمانی خود را به پرونده اضافه کند.

هزینه‌ها چطور کنترل می‌شوند؟

محرک‌های اصلی رشد هزینه MBS (Medicare Benefits Schedule) و PBS (Pharmaceutical Benefits Scheme) هستند. دولت فدرال به طور منظم فرصت هایی را برای کاهش رشد هزینه ها در MBS از بودجه سالانه خود در نظر می گیرد. برای اثر بر هزینه‌های PBS، دولت لیستی از داروها تهیه می‌کند و در مورد قیمت با تامین‌کنندگان مذاکره می‌کند. همچنین بودجه‌ای را برای حمایت از داروخانه‌ها درنظر گرفته تا داروهای یارانه‌ای دریافت کنند.

بودجه بیمارستان‌ها از شبکه‌های بیمارستانی محلی به دست می‌آید و میزان این بودجه بر اساس هزینه لازم برای ارائه خدمات بهینه تعیین شده است. طی 2020، 45% هزینه‌ها از خزانه ملی تامین می‌شد و باقی هزینه‌ها توسط ایالت‌ها تامین می‌شد. ایالت‌ها باید انگیزه ای برای ثابت نگه داشتن هزینه‌ها با قیمت مناسب یا کمتر فراهم کنند. فراتر از این، هزینه های سلامت عمدتا از طریق محدودیت‌های مختلف مثل محدودیت در تامین نیروی کار کنترل می شود.

سیستم مراقبت‌های بهداشتی انگلستان

همه ساکنان انگلیس به طور خودکار از طریق NHS (National Health Service ) از خدمات بهداشت عمومی رایگان، شامل بیمارستان، پزشک و مراقبت‌های سلامت روان برخوردار هستند.

بودجه NHS در درجه اول از مالیات عمومی تامین می‌شود. آژانس دولتی NHS انگلیس مسئول نظارت و تخصیص بودجه 191 گروه راه‌اندازی بالینی است. این گروه‌ها خدمات سلامت را در سطح محلی اداره و هزینه‌ها را پرداخت می‌کنند. تقریبا 10.5% مردم انگلیس برای دسترسی سريع‌تر به مراقبت‌های انتخابی از بیمه تکمیلی داوطلبانه استفاده می‌کنند.

در تصویر زیر ساختار کلی سیستم سلامت انگلستان را مشاهده می‌کنید:

راهکارهای اصلی انگلیس برای اطمینان از کیفیت مراقبت چیست؟

کمیسیون کیفیت مراقبت‌ (Care Quality Commission)، کلیه مراقبت‌های بهداشتی و اجتماعی بزرگسالان در انگلستان را تنظیم می‌کند. همه خدمات دهندگان از جمله موسسات، مشارکت‌های فردی و پزشکان باید در کمیسیون ثبت شوند تا با استانداردهای ملی سنجیده شوند و وقتی بیماری ابراز نگرانی کند، در موردشان تحقیق شود. این کمیسیون به عملکرد بیمارستان‌ها نمره می‌دهد و در صورت ارائه خدمات ضعیف می‌تواند آن‌ها را تعطیل کند.

فرایند نظارت شامل نتایج نظرسنجی سالانه ملی تجربه بیماران از بیمارستان، سلامت روان، جامعه، مراقبت‌های اولیه و خدمات آمبولانس است. موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت (National Institute for Health and Care Excellence) استانداردها و راهنماهای کیفیت را توسعه می‌دهد. همچنین دستورالعمل‌هایی برای طیف گسترده ای از شرایط بالینی، سطوح ایمنی پرسنل، فناوری‌ها، رسیدگی به داروها، تجویز ضد میکروبی، تشخیص و خدمات اجتماعی ایجاد می‌کند. 

استراتژی‌های ملی برای شرایط مختلف از سرطان گرفته تا تراما منتشر شده اند. زمان انتظار حداکثری برای درمان سرطان، درمان‌های انتخابی و اورژانسی تعیین شده است. وبسایت NHS Evidence دستورالعمل‌های بروز را به متخصصان و بیماران ارائه می‌کند. اطلاعات کیفیت خدمات سازمان‌ها و گاهی پزشکان در وبسایت NHS قابل دسترسی است. همچنین نتایج بازرسی‌های کمیسیون کیفیت مراقبت در دسترس عموم است.

چارچوب کیفیت و نتایج (The Quality and Outcomes Framework) مشوق‌های مالی را برای پزشکان عمومی قرار داده است تا کیفیت را بالا ببرند. پزشکان عمومی با ثبت بیماران با شرایط خاص و داده‌های مدیریت و درمان بیماری، امتیاز و پاداش کسب می‌کنند.

2.5% ارزش قرارداد بیمارستان‌ها وابسته به رسیدن به اهداف کمیسیون کیفیت مراقبت است. همچنین نرخ DRG برخی عملیات بالینی، وابسته به رعایت بهترین شیوه‌ها است. همه پزشکان و کارکنان بخش سلامت باید مجوزهای لازمه را کسب کنند. هر 5 سال یکبار پزشکان، پرستاران و ماماها اعتبارسنجی می‌شوند.

Healthwatch England از بیماران حمایت می‌کند تا بتوانند شکایات خود از خدمات را گزارش دهند و در نتیجه کمیسیون کیفیت مراقبت می‌تواند وارد عمل شد. علاوه بر این، از نهادهای محلی NHS مثل کلینیک‌های عمومی، بیمارستان‌ها و CCGها انتظار می‌رود که از مشارکت بیماران خود حمایت کنند.

چه کاری برای کاهش نابرابری‌ها انجام می‌شود؟

وزیر کشور، سلامت عمومی انگلیس (Public Health England)، NHS و CCGها (Clinical commissioning groups) از طرف قانون موظف هستند که برای کاهش نابرابری‌ها در سلامت تلاش کنند. NHS هر سال گزارشی از اقداماتش و نتایج آن‌ها برای کاهش نابرابری‌ها منتشر می‌کند.

استراتژی‌های NHS عبارتند از:

👈حصول اطمینان از اینکه CCGها منابع لازم برای مبارزه با نابرابری‌ها را دریافت می‌کنند

👈سنجش پیشرفت در مبارزه با نابرابری

👈تشویق مالی برای کاهش نابرابری در زمینه‌های خاصی مثل تشخیص سرطان و سلامت روان

👈انتشار بهترین روش‌ها برای رسیدن به اهداف مختلف مثل مراقبت از افراد بی‌خانمان

👈استفاده از ابزارهای طبقه‌بندی خطر برای شناسایی افراد در معرض خطر بیماری

سلامت عمومی انگلیس راهنماهای گسترده‌ای را برای مبارزه با نابرابری منتشر می‌کند. همچنین داده‌هایی در مورد پیشرفت منتشر می‌کند.

بودجه سلامت توسط مقامات دولتی محلی نگهداری می‌شود. این مقامات موظف اند برای بهبود هماهنگی و خدمات محلی و کاهش نابرابری‌ها، جلسات مختلفی را برگزار کنند. دولت محلی با استفاده از کمک‌های مالی دولت مرکزی و مالیات محلی، بودجه خدمات اجتماعی کودکان و بزرگسالان را تأمین می‌کند.

برای یکپارچگی سیستم درمان و ارائه خدمات چه کاری صورت می‌گیرد؟

پزشکان عمومی در بخشی از قرارداد با NHS به هماهنگی مراقبت موظف می‌شوند. برای مثال قرارداد پزشکان عمومی 2018-2019 برای افزایش هماهنگی، از کلینیک‌ها می‌خواهد تا بیماران بالای 75 سال یک پزشک مسئول داشته باشند. همچنین مشوق‌هایی برای نظارت بر بیماران با شرایط مزمن شایع مثل دیابت و بیماری‌های قلبی در نظر گرفته شده است.

قانون بهداشت و مراقبت‌های اجتماعی 2012، NHS و CCGها را مسئول ترویج یکپارچگی مراقبت‌های بهداشتی کرد. این قانون از این نهادها می‌خواهد تا ارتباط بین بیمارستان و خدمات سلامت محلی را تقویت کنند.

در سال 2016، سازمان‌های NHS و مقامات محلی برای برنامه‌ریزی خدمات مشترک گرد هم آمدند. 14 تا از این مشارکت‌ها تبدیل به سیستم‌های مراقبت یکپارچه (Integrated Care System) شدند. در ICSها مقامات محلی، شبکه‌های پزشک عمومی و بیمارستان‌ها مسئولیت اشتراک‌گذاری منابع را بین جمعیت خود(حدود 1 میلیون نفر) را به عهده می‌گیرند.

ارزیابی‌ها نشان داده‌اند که چنین برنامه‌هایی نیاز به بستری در بیمارستان را در افراد آسیب‌پذیر کمتر کرده است. مثلا یک پروژه برای بهبود مراقبت‌های بهداشتی در خانه‌های سالمندان منجر به کاهش 23% بستری در اورژانس شد.

وضعیت پرونده‌های الکترونیک سلامت در انگلیس چگونه است؟

به هر بیمار ثبت شده یک شماره NHS اختصاصی داده شده است. تمام سوابق عمومی بیماران به کامپیوترها وارد شده اند و از سال 2015، کلیه مراکز بهداشتی موظفند امکان رزرو قرار ملاقات و سفارش آنلاین نسخه را فراهم کنند.

از سال 2016 بیماران امکان دسترسی به پرونده خود شامل اطلاعات تشخیص، داروها، درمان‌ها، ایمن‌سازی و نتایج آزمایشات را دارند. وقتی پرونده الکترونیک در دسترس نباشد، مثلا در دندان‌پزشکی، بیمار می‌تواند تقاضای یک نسخه کاغذی کند.

NHS قصد دارد به سمت یک سیستم بدون کاغذ حرکت کند. وبسایت NHS نقطه دسترسی بیماران برای ثبت نوبت، سفارش نسخه، دسترسی به برنامه‌ها و ابزارهای دیجیتال تایید شده، کسب اطلاعات در مورد خدمات محلی و موارد دیگر مربوط به سلامت عمل می‌کند. همچنین افراد می‌توانند در این وبسایت با پزشک خود صحبت کرده و پرونده سلامتشان را ببینند.

هزینه‌ها چطور کنترل می‌شوند؟

هزینه‌های NHS با بودجه ملی سلامت محدود می‌شود و نمی‌توان از آن فراتر رفت. بودجه NHS در سطح ملی و در چرخه‌های 3 ساله تعیین می‌شود. CCGها بودجه اختصاص داده شده توسط NHS هستند که عملکرد مالی آن‌ها را کنترل می‌کنند تا از هزینه‌های بیش از حد جلوگیری کنند. از خدمات دهندگان NHS و CCGها انتظار می‌رود که در پایان سال به یک بودجه متعادل برسند.

از 2010، اختصاص بودجه دولت مرکزی با سرعت کمتری به نسبت گذشته رشد کرده است. عدم تطابق بودجه، تقاضا و هزینه باعث شده است که بیمارستان‌های NHS و دیگر خدمات دهندگان با کسری بودجه 4.3 میلیارد پوندی (6.1 میلیارد دلار) مواجه شوند.

برخی اهداف پس انداز بودجه در 5 سال گذشته برآورده شده‌اند اما همچنان فشار مالی NHS باعث کاهش کیفیت مراقبت‌های بهداشتی، به خصوص در مورد زمان انتظار بیماران، شده است.

استراتژی‌های مهار هزینه این سازمان تا به امروز شامل توقف افزایش حقوق کارکنان، تشویق به استفاده از داروهای ژنریک، کاهش پرداخت DRG برای بیمارستان‌ها، مدیریت تقاضا و کاهش هزینه‌های اداری است.

در سال 2016، NHS Improvement برنامه‌ای برای کمک به پس‌انداز بیمارستان‌ها از طریق استفاده کارآمد از پرسنل، خرید به صرفه داروها و تجهیزات پزشکی و مدیریت بهتر املاک و امکانات راه اندازی کرد.

برنامه Rightcare که بودجه‌اش از دولت تامین می‌شود، ابزارهایی فراهم کرده است که در آن خریداران محلی می‌توانند ارزش را به حداکثر برسانند. همچنین خریداران محلی می‌توانند برای خدمات خاصی مناقصات رقابتی اجرا کنند.

هزینه داروهای برند از طریق یک توافق داوطلبانه بین دولت انگلستان و صنعت داروسازی کنترل می‌شود. طرح داوطلبانه قیمت‌گذاری و دسترسی به داروی برند در سال 2019 روی کار آمد و برای 5 سال اجرا خواهد شد. این طرح سقف رشد سالانه فروش داروهای برند را 2% تعیین کرده است. 

در موازات این طرح، موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت ارزیابی مقرون به صرفه بودن داروها را انجام می‌دهد. این موسسه داروهایی که از حدود 20000-30000 پوند در سال خارج شوند را پیشنهاد نمی‌کند. قانون. NHS می‌گوید اگر دارو یا درمانی توسط موسسه ارزیابی نشده، CCGها باید در مورد آن‌ها منطقی و مبتنی بر شواهد تصمیم بگیرند.

چه یاد گرفتیم؟ 

سیستم مراقبت‌های بهداشتی استرالیا و انگلیس را از نظر کنترل کیفیت، هزینه، استفاده از خدمات الکترونیک و یکپارچگی بررسی کردیم. همانطور که متوجه شدید هر سیستم نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد، مثلا انگلستان تلاش و تمرکز زیادی بر ارائه خدمات و برقراری عدالت گذاشته است اما با مشکل تامین بودجه مواجه است یا استرالیا نتوانسته آنطور که باید خدمات بهداشتی خود را در سطح کشور توزیع کند. 

به نظر شما راهکارهای هر کشور برای رفع مشکلاتش چقدر مناسب است؟ 

چطور می‌توانیم با آنالیز عملکرد این سیستم‌ها، شرایط کشور خودمان را بهتر کنیم؟ 

نظرتان را برای ما بنویسید و بگویید می‌خواهید در ادامه از سیستم سلامت کدام کشورها برایتان بنویسیم.